Kaskady w Erywaniu

Kaskady w Erywaniu – kompleks architektoniczny w stolicy Armenii, w Erywaniu. Wznosi się na zboczu wzgórza, położonego na północ od centrum miasta.Zewnętrznie prezentuje się jako wielkie schody z białego porfiru, ozdobione kwietnikami, fontannami, rzeźbami oraz współczesnymi chaczkarami - kamiennymi płytami z rzeźbionym krzyżem ormiańskim. Nazwa wywodzi się od fontann, które spływają po progach na kształt kaskady.OpisKaskady, szerokie na 50 m, mają 572 stopnie. Wysokość od najniżej położonego punktu (plac Tamaniana) do najwyżej położonego punktu Kaskad wynosi 302 m. Wewnątrz kaskad wybudowano windę, która bezpłatnie umożliwia wjazd na górę. Na górze Kaskada planowana była budowa dużego szklanego muzeum. Budowa rozpoczęła się, jednak po kilka latach stanęła w miejscu. Powyżej tej niedokończonej części, wznosi się taras widokowy, wznoszący się na wysokości 450 metrów powyżej placu Tamaniana. Na tarasie wznosi się Iglica Pięćdziesięciolecia, postawiona na cześć 50-lecia radzieckiej Armenii. Ze szczytu tarasu rozciąga się wspaniały widok na miasto, a przy dobrej pogodzie także na Ararat. „To jeden z najdziwniejszych i najbardziej spektakularnych budynków muzealnych na świecie” – napisał o Kaskadach amerykański „New York Times”.HistoriaPierwszy projekt Kaskad opracował żyjący w latach 1878-1936 architekt Aleksandr Tamanian, który zaproponował, aby centralną część miasta połączyć z jej północną częścią w efektowny sposób. Zakładał on urządzenie opadających ku miastu ogrodów stanowiących miejsce odpoczynku i wydarzeń kulturalnych. Plan ten pozostawał w zapomnieniu aż do 1970 roku, kiedy został reaktywowany z inicjatywy Dżima Torosiana, głównego architekta Erywania. Starą koncepcję wzbogacono o schody ruchome oraz skomplikowaną sieć sal i dziedzińców. Wówczas, w latach 70. XX wieku, dla uczczenia 50-lecia radzieckiej Armenii (tej rocznicy poświęcony jest pomnik na szczycie schodów), władze zgodziły się na stworzenie tak wielkiego przedsięwzięcia budowlanego. Prace rozpoczęto jednak dopiero w 1980, ale po trzęsieniu ziemi w 1988 i rozpadzie Związku Radzieckiego, prace zostały wstrzymane z powodu braku funduszy. W niepodległej Armenii, niedokończone Kaskady stały się prowizoryczną sceną muzyczną, na której odbywały się spontaniczne koncerty na wolnym powietrzu.