Muhammad Ibn Battuta

Abu Abdallah Muhammad Ibn Battuta, zwany również Ibn Battuta, Ibin Batuta, arab.:أبو عبد الله محمد ابن بطوطة (ur. 1304, zm. 1377) – pochodzący z Tangeru podróżnik, uważany za ostatniego z wybitniejszych geografów arabskich późnego średniowiecza.W Tangerze odebrał wykształcenie z dziedziny prawa muzułmańskiego. Następnie odbył liczne podróże, którymi zyskał sobie przydomek Rahhalat al-asr (Podróżnik epoki).W 1325 rozpoczął pielgrzymkę do Mekki, w czasie której zwiedził Egipt, Syrię i Arabię. Po odwiedzeniu Mekki udał się do Zanzibaru i innych miejsc we wschodniej Afryce. Następnie drogą morską dotarł do Persji, a stąd przez Arabię, Syrię i Azję Mniejszą dotarł nad Morze Czarne. Stąd udał się przez stepy południowej Rosji do doliny Wołgi i dotarł do Bułgaru. Dalsze trasa jego podróży wiodła przez Bucharę, Samarkandę, Kabul, do Delhi – gdzie przez pewien czas był sędzią (kadim). Następnie przebywał rok na Malediwach (gdzie bez powodzenia usiłował zostać sułtanem), skąd udał się przez Sumatrę, Wietnam do Chin. Tu dotarł do Yanjing – dzisiejszego Pekinu. Droga powrotna wiodła przez Cejlon, Persję, Egipt. Podróż zakończył w roku 1349.